Mens en lijden - Film bespreken

La Stanza del figlio

Korte samenvatting:

Giovanni is een psycholoog. Hij besluit om regelmatig te gaan joggen met zijn zoon om zo hun band te versterken. Ze kiezen zo hun vast momentje. Op hun eerste momentje wordt Giovanni  opgeroepen om op spoedbezoek te gaan naar een van zijn patiënten. Zijn zoon Andrea besluit om in plaats van alleen te gaan joggen, te gaan duiken met vrienden.
Als Giovanni terug thuiskomt wacht hem onaangenaam nieuws. Zijn zoon is omgekomen in een accident.
Deze film toont hoe Giovanni omgaat met de dood van zijn zoon. Hij is eerst heel erg kwaad op zijn patient, maar leert er uiteindelijk toch mee om te gaan dat het niet de schuld is van de patiënt. Het is eigenlijk niemands schuld.
Ondanks dat hij psycholoog is, moet hij toch de gevolgen ondergaan wat de dood teweegbrengt. Uiteindelijk is hij ook maar een gewoon mens.

Deze Italiaanse film won een prijs op het filmfestival in Cannes. De trailer stelt niet veel voor, maar de film is zeker de moeite waard om eens te gaan bekijken!  Je wordt er absoluut stil van.

 Vat je eigen mening over de film samen in drie kernwoorden:

·         Pijn, schuldgevoel, hoop

·     Is wat in de film aan bod komt (onderlinge relaties, gevoelens, ideeën) herkenbaar voor jou? Wat is wel herkenbaar? Wat niet?

Herkenbaar: het schuldgevoel van de vader dat hij zijn zoon niet kon tegenhouden. de pijn die hij voelt omdat het hem niet gelukt is een betere band te krijgen met zijn zoon.

de ruzies achteraf.
Niet herkenbaar: De koelte bij het afscheid van zijn zoon 

Kies drie scènes uit de film die je hebben aangesproken (positief of negatief). Beschrijf ze zo duidelijk mogelijk en noteer per scène welke gevoelens voor jou de overhand hadden.

scène 1:

Het afscheid van zijn zoon greep mij het meeste aan. De open kist in de koude zaal. Alle vrienden en familie rondom hem. Hoe iedereen hem nog een koude kus geeft om dan weg te gaan. Het greep mij het meeste aan hoe koel zijn vader omging met het afscheid. Een zoen en dan kijken hoe men de kist sloot. Ik zou het op een heel andere manier doen. Ik zou niet kunnen stoppen met huilen en ik zou de persoon nog proberen vastpakken, het gevoel hebben dat ik hem wil wakker schudden. Ik zou breken als ze die kist sluiten. Ik zou veel meer scène maken dan hoe hij het deed. Ik zou het echt niet kunnen. Dit was gewoon koel.

scène 2:

De 2^e scène die mij enorm aangreep was de scène in de wagen. Het gezin was nog compleet en gelukkig. Ze zaten allemaal gelukkig te zingen in de wagen. Niet wetende wat voor onheil hen boven het hoofd hing. Ik weet precies al wat er gaat gebeuren aan de hand van de trailer en de korte samenvatting die ik voor het bekijken van de film zag, wist ik al wat er ging gebeuren. 

Dit toont aan hoe onvoorstelbaar het leven is. Het ene moment is alles nog compleet en is iedereen gelukkig en het volgende moment is het gedaan.

Scène 3:

De derde scène die mij aangreep was toen de vader te weten kwam dat zijn zoon verongelukt was bij het duiken. De gevoelens die door zijn hoofd gingen voelde ik bij mezelf. Woede, onbegrip, angst, …. Vooral het gevoel “ had ik hem maar kunnen tegenhouden, was ik maar niet opgeroepen, kon ik maar, kon ik maar, …. Is zo pijnlijk op te zien.

Op welke manier hebben de drie scènes die je hierboven vermelde met je eigen levenservaring/levensvisie te maken?

Deze film maakte duidelijk dat iedereen een verlies verwerkt op een andere manier. De ene blijft stil, de andere praat, nog iemand anders die huilt, schreeuwt, …
Ik besef dat ik een huiler en een schreeuwer ben, maar dat ik ook iemand ben die graag praat over alles. Alleen begin ik moeilijk te praten.