Mens en lijden - Extra

Seven Pounds

Ben heeft een lijst opgesteld met 7 namen. Deze 7 personen zitten momenteel aan een keerpunt waarbij ze zwaar in de problemen gekomen zijn. Gaande van materiële, finaciële maar ook lichamelijke problemen. Een van de zeven is arm, een is blind, een vrouw wacht op een harttransplantatie. In de film zie je hoe Ben de 7 mensen beter leert kennen. Vooral de vrouw die dringend een hart nodig heeft, doet hem nog meer nadenken over het leven. Maakt hij wel een goeie keuze. Op een bepaald moment ligt de vrouw op sterven moet hij kiezen … Blijven leven en de vrouw verliezen of toch zijn plan verderzetten zodat er 7 mensen gelukkig worden. Hij kiest voor het laatste. Een hartverscheurende keuze die hem veel pijn bezorgt. De vrouw krijgt even later een nieuw hart ( zijn hart ) en de man een paar nieuwe ogen. Een vrouw krijgt zijn huis enz.

Een zeer aangrijpende film die je moet gezien hebben! Als ik eraan terugdenk krijg ik nog steeds kippenvel. Deze film toont ook aan hoe ik het leven na de dood zie. Ik leef verder in het hart van iemand anders … Dit is ook een belangrijke keuze die ik maakte voor mezelf. Ik wil mijn organen doneren om iemand anders te helpen.

Bram vermeulen

Als ik dood ga, huil maar niet
ik ben niet echt dood moet je weten
het is de heimwee die ik achterliet,
dood ben ik pas als jij die bent vergeten.

En als ik dood ga, treur maar niet
ik ben niet echt weg moet je weten
het is het verlangen dat ik achterliet
dood ben ik pas als jij dat bent vergeten.

En als ik dood ga, huil maar niet
ik ben niet echt dood moet je weten
het is maar een lichaam dat ik achterliet
dood ben ik pas als jij mij bent vergeten
dood ben ik pas als jij mij bent vergeten

Dit gedicht grijpt mij nog steeds enorm. Voor mij is dit gedicht ook een houvast. Als iemand sterft die nauw aan m’n hart ligt, dan zit die nog steeds in mij. Ik zal die persoon nog steeds voelen in mijn hart. Dit is zeer belangrijk. Zo zal ik die persoon niet verliezen. 

Mens en lijden - Film bespreken

La Stanza del figlio

Korte samenvatting:

Giovanni is een psycholoog. Hij besluit om regelmatig te gaan joggen met zijn zoon om zo hun band te versterken. Ze kiezen zo hun vast momentje. Op hun eerste momentje wordt Giovanni  opgeroepen om op spoedbezoek te gaan naar een van zijn patiënten. Zijn zoon Andrea besluit om in plaats van alleen te gaan joggen, te gaan duiken met vrienden.
Als Giovanni terug thuiskomt wacht hem onaangenaam nieuws. Zijn zoon is omgekomen in een accident.
Deze film toont hoe Giovanni omgaat met de dood van zijn zoon. Hij is eerst heel erg kwaad op zijn patient, maar leert er uiteindelijk toch mee om te gaan dat het niet de schuld is van de patiënt. Het is eigenlijk niemands schuld.
Ondanks dat hij psycholoog is, moet hij toch de gevolgen ondergaan wat de dood teweegbrengt. Uiteindelijk is hij ook maar een gewoon mens.

Deze Italiaanse film won een prijs op het filmfestival in Cannes. De trailer stelt niet veel voor, maar de film is zeker de moeite waard om eens te gaan bekijken!  Je wordt er absoluut stil van.

 Vat je eigen mening over de film samen in drie kernwoorden:

·         Pijn, schuldgevoel, hoop

·     Is wat in de film aan bod komt (onderlinge relaties, gevoelens, ideeën) herkenbaar voor jou? Wat is wel herkenbaar? Wat niet?

Herkenbaar: het schuldgevoel van de vader dat hij zijn zoon niet kon tegenhouden. de pijn die hij voelt omdat het hem niet gelukt is een betere band te krijgen met zijn zoon.

de ruzies achteraf.
Niet herkenbaar: De koelte bij het afscheid van zijn zoon 

Kies drie scènes uit de film die je hebben aangesproken (positief of negatief). Beschrijf ze zo duidelijk mogelijk en noteer per scène welke gevoelens voor jou de overhand hadden.

scène 1:

Het afscheid van zijn zoon greep mij het meeste aan. De open kist in de koude zaal. Alle vrienden en familie rondom hem. Hoe iedereen hem nog een koude kus geeft om dan weg te gaan. Het greep mij het meeste aan hoe koel zijn vader omging met het afscheid. Een zoen en dan kijken hoe men de kist sloot. Ik zou het op een heel andere manier doen. Ik zou niet kunnen stoppen met huilen en ik zou de persoon nog proberen vastpakken, het gevoel hebben dat ik hem wil wakker schudden. Ik zou breken als ze die kist sluiten. Ik zou veel meer scène maken dan hoe hij het deed. Ik zou het echt niet kunnen. Dit was gewoon koel.

scène 2:

De 2^e scène die mij enorm aangreep was de scène in de wagen. Het gezin was nog compleet en gelukkig. Ze zaten allemaal gelukkig te zingen in de wagen. Niet wetende wat voor onheil hen boven het hoofd hing. Ik weet precies al wat er gaat gebeuren aan de hand van de trailer en de korte samenvatting die ik voor het bekijken van de film zag, wist ik al wat er ging gebeuren. 

Dit toont aan hoe onvoorstelbaar het leven is. Het ene moment is alles nog compleet en is iedereen gelukkig en het volgende moment is het gedaan.

Scène 3:

De derde scène die mij aangreep was toen de vader te weten kwam dat zijn zoon verongelukt was bij het duiken. De gevoelens die door zijn hoofd gingen voelde ik bij mezelf. Woede, onbegrip, angst, …. Vooral het gevoel “ had ik hem maar kunnen tegenhouden, was ik maar niet opgeroepen, kon ik maar, kon ik maar, …. Is zo pijnlijk op te zien.

Op welke manier hebben de drie scènes die je hierboven vermelde met je eigen levenservaring/levensvisie te maken?

Deze film maakte duidelijk dat iedereen een verlies verwerkt op een andere manier. De ene blijft stil, de andere praat, nog iemand anders die huilt, schreeuwt, …
Ik besef dat ik een huiler en een schreeuwer ben, maar dat ik ook iemand ben die graag praat over alles. Alleen begin ik moeilijk te praten.

Mens en lijden - Op welke manier reageren mensen als ze met lijden geconfronteerd worden?

Volgens mij reageert elke persoon er anders op. De ene reageert geschokt, de andere is stil, nog iemand anders begint te huilen en kan niet stoppen. Er zijn ook mensen die ziek worden van de pijn, die niet meer willen praten, die zich oplsuiten. Ook zijn er mensen die op een humoristische of positieve manier omgaan met lijden. Dit verwondert mij het meest, maar het is ook een manier van verwerken! Ook zijn er mensen die geen gevoel hebben. Ze hebben zichzelf precies op slot gezet. Dit is moeilijk om eruit te komen.
Toch vind ik dat de manier waarop dit gebeurd op eenzelfde lijn gebeurd. Bij de persoon die achterblijft staat eerst het leven stil. Er moet zoveel geregeld worden. Een begravenis, iedereen op de hoogte brengen, een koffietafel achteraf, …. Als de eerste shock achter de rug is, komt de ergste periode. Dit is de periode waar het verlies begint door te dringen. Je wordt verdrietig, voelt de pijn en het gemis. Dit is een zware periode die iedereen op een andere manier moet doorgaan. Je kunt niemand opdringen te eisen “ Kom het is nu genoeg, ga verder met je leven “
De rouwperiode wordt gevuld met herinneringen, gevoelens en pijn aan de overlevende. Je begint te dromen over die persoon, herbeleeft alles weer en krijgt soms huilbuien die maar niet blijken te stoppen.
De periode is heel erg zwaar en daar moet iedereen doorheen. De ene duurt het minder lang dan de andere, de ene gaat er ook veel beter mee om dan de andere.
Het grootste gemis dat je kunt ervaren is dat je die persoon nooit meer zult zien, ruiken, voelen en ervaren. Dit doet enorm veel pijn om te aanvaarden.